Waarom we een beetje van Marcus Aurelius nodig hebben als schaterende roerganger in deze donkere tijd van verwarde zielen. De stoïcijnse filosofie is geen halfzachte kalmering, geen ‘komkommer op je ogen en vergeet de wereld maar.’ Nee, stoïcisme, dat is vechten zonder dat je je vuisten balt. Het is je vasthouden aan een kalme kern, een vaste grond in de kolkende drek van het leven.

We gaan het gewoon keihard maken, maar dan wel met een gehavende huid vol schrammen en een hartslag die je in je keel voelt kloppen. Het is nu of nooit. Want alleen als we collectief onze kop uit dat neoliberale zand trekken, die mouwen ontbloten en de hele economische blokkendoos met een vette glimlach door de kamer flikkeren, kunnen we nog iets maken van dit verknipte schilderij.

De conservatieve autobezitter zit in zijn oude diesel als een heerser op de troon van een verslagen keizerrijk. Hij klampt zich vast aan dat stuur alsof hij Napoleon is op het moment dat hij beseft dat Waterloo misschien toch niet zo’n goed idee was.

Je loopt het ziekenhuis binnen en alles is anders. Geen rijen, geen wachtkamers vol zuchtende zieke mensen. In plaats daarvan een systeem dat draait om jou. Geen zorg die zich pas roert als het misgaat, maar een aanpak die begint nog voordat je iets voelt. Welkom in Gezondheid 3.0, de toekomst van gezondheidszorg.

Hoe we onszelf tot smeuïge blubber vereten.

Oooh, wat worden we toch lekker vet, hè? We zwellen op als volgevreten karkassen, dansend in een grotesk ballet van gefrituurde ellende. Ons eigen vlees zakt in elkaar als een drilpudding die nét te lang in de zon heeft gestaan. Onze botten kraken, onze spieren huilen als onschuldige slachtoffers in een oorlog die we zelf zijn begonnen.

Stel je voor, naast mansplaining hebben we nu ook moodsplaining! Rebecca Solnit, beroemd om haar scherpe pen en spitsvondige essays, bedacht in 2013 de term mansplaining om de gewoonte van mannen om vrouwen te vertellen hoe de wereld in elkaar zit, een naam te geven. Maar Solnit, altijd bezig, heeft nu iets nieuws ontdekt: het uitleggen hoe we ons moeten voelen.

We leven nu in een politiek sprookje, een idyllisch beeld van een Nederland dat nooit bestaan heeft. Een verleden waar we, zelfs als het bestaan had, niet naar terug zouden moeten willen. Wat we nodig hebben, zijn transities naar een duurzame economie waarin iedereen mee kan komen. Wat we niet nodig hebben, is het in stand houden van een fossiele, vervuilende, lineaire en oneerlijke economie.

In de loop van de menselijke geschiedenis ontvouwt zich een verhaal van doorzettingsvermogen en hoop. De wereld schittert in welvaart, terwijl ze vloedgolven van verandering op ecologisch en sociaal gebied moet trotseren.

In de ijzige stilte van het Noorse winterlandschap, onder het betoverende schouwspel van het blauwe Noorse licht, keerde ik vandaag terug van een verbluffende odyssee door de winterse wildernis. Het uitgestrekte land, gehuld in een deken van oneindige sneeuw, onthult zich als een spectaculair theater van ongerepte natuurpracht en een diepverankerde sociale cultuur.

Samenvatting van “Capitalism Reconnected” geschreven door Jan Peter Balkenende en Govert Buijs (2023).

In "Kapitalisme Opnieuw Verbonden: Op Weg naar een Duurzame, Inclusieve en Innovatieve Markteconomie in Europa," worden de fundamentele tekortkomingen van het hedendaagse kapitalisme onder de loep genomen:

Een ironische dans met kapitalisme: Reflecties op geluk en generatiepercepties

In een wereld doorspekt van kapitalisme, waar winst de hoofdprijs is en vermoeidheid een valuta lijkt te worden, begeven we ons op een reis door de wisselwerking tussen economie, geluk en generatiepercepties. Laat ons de gordijnen van deze groteske komedie openen en de verborgen waarheden ontdekken.

Het regent wetenschappelijk onderbouwde excuses voor de slome aanpak van de klimaatcrisis. Maar er is zat wat er er aan kunnen doen.

Eerst even de redenen waarom we niet snel in actie kunnen komen, op een groepje deugende vernieuwers na dan.

Duurzaamheid is tegenwoordig hot topic! We hebben het over het redden van de planeet, hoe we onze levensstijl groener kunnen maken en gelijke kansen creeeren voor mensen. Het verminderen van bijvoorbeeld onze consumptie van industriële dierlijke producten is een van die slimme stappen die we kunnen zetten - het is goed voor het milieu, voor de dieren én voor onze gezondheid. Maar wacht eens even, er is iets raars aan de hand met die groene keuzes die we maken.

Als je de krantenkoppen bekijkt, lijkt het wel alsof ESG - je weet wel, dat woke-gedoe over milieu, sociale kwesties en goed bestuur - op hun laatste benen lopen. Die rechtse rakkers in de VS hebben het afgelopen jaar flink wat ophef veroorzaakt, waardoor enkele grote financiële instellingen liever hun mond houden over hun ESG-beleid.

In de schijnwerpers van het hedendaagse bedrijfsleven staat een woord dat als een mantra door de gangen van ondernemingen echoot: ‘Purpose’. Een begrip dat niet alleen de doelstellingen van een bedrijf omvat, maar ook een diepere betekenis lijkt te beloven, een soort heilige graal die niet alleen winst nastreeft, maar ook maatschappelijke waarde toevoegt.

In het knotsgekke Stressdorp, waar hormonen de scepter zwaaiden en pure chaos in de lucht hing, wemelde het van de hormonale ondeugd die altijd in was voor een gemene streek. Het kloppende hart was het opzwepende Hormonenplein, waar de peptides regelmatig samenschoolden om hun sappige verhalen en wilde uitspattingen te delen.

In dat uitgestrekte rijk van het intermenselijk gedoe, waar het begrip ‘gender’ huppelt als een malle nar in de kermis van het leven, kun je niet anders dan de gekkigheid van het binaire vakjes denken, overdenken. Terwijl ik me op deze gedurfde denkpiste begeef, daag ik je uit om samen met mij een dolle ontdekkingsreis te maken door de kronkels van gender, geïnspireerd door de tuin van Eden, het dierenrijk, en de kosmische mijmeringen van de Grote Baas boven zoals beschreven in zijn heilige boek.

We gaan terug tot de jaren 1930, een tijd van intellectuele opwinding en creatieve exploratie aan Harvard University. Tussen de ivoren muren van academische grootsheid, ontstond de Thematic Apperception Test (TAT), een projectieve psychologische test ontwikkeld door Henry A. Murray en Christiana D. Morgan.