Een oproep aan de dapperen.

Midden in de Perfecte Storm

Het kolkt en schuimt, verdomme. De wereld slaat als een wild beest woest om zich heen. Ik voel het in mijn vlees, in mijn botten, in mijn kloten. We zitten midden in de Perfecte Storm, een naam zo glad en opgepoetst dat je bijna zou vergeten hoe rauw en genadeloos de werkelijkheid is die erachter schuilgaat.

De veranderingen die over ons heen donderen zijn als een bronstige stier die door een porseleinkast raast. Alles breekt, alles verschuift. Democratieën kraken in hun voegen, populisme vreet zich als een kankergezwel door het systeem, de aarde rilt en beeft onder de verwondingen die we haar hebben toegebracht.

Verdomme, we hebben het uiteindelijk wel zelf gedaan.

Vroeger, in de negentiende eeuw, was er ook al zo'n tijd. De industriële revolutie, zeggen we dan met onze academische kapsones. Maar wat was het eigenlijk? Het was een tijd waarin rijke klootzakken nog rijker werden terwijl arbeiders zich kapot zwoegden voor een korst brood. Het stonk naar steenkool en onrecht, naar smerige beddenlakens en de rottende longen van mijnwerkers.

Maar nu? Christus op een paard, nu is het anders. Nu gaat alles zo verdomd snel dat je nauwelijks kunt ademen tussen de ene ramp en de andere. Die sociale media zijn als een drug die we onszelf inspuiten, een voortdurende stroom van woede en haat, rechtstreeks in onze aderen.

En Europa? Ons lieve mooie Europa? Het zit als een verwaarloosde oude hoer aan de zijlijn, terwijl de USA, Rusland en China als bronstige hengsten over het wereldtoneel galopperen. Een openluchtmuseum dreigen we te worden, verdomme. Een plek waar toeristen komen om te kijken naar wat we ooit waren, niet naar wat we zijn.

Trump en die gekke Musk, alle jezus, wat een gekken. Trump met zijn kop vol goudverf en zijn ziel zo zwart als teer. Zijn leugens komen als maden uit een kadaver gekropen, eindeloos en walgelijk. En dan Musk met zijn kettingzaag, als een of andere krankzinnige in een goedkope horrorfilm. Ze willen maar één ding: ons murw maken, ons laten verdrinken in de stroom van hun gekte tot we niet meer weten wat echt is en wat niet.

Als feiten en fictie door elkaar lopen als zaad en bloed, dan is de democratie fucked. Dan pas kun je de massa kneden als klei, vormen naar je wil.

Maar we hoeven ons niet te laten verneuken door deze mafkezen. We hebben behoefte aan moedige zielen. Europese politici met ruggengraat in plaats van een slap elastiek. Wetenschappers die hun mond niet laten snoeren als ze over het klimaat beginnen. Zakenlui die niet alleen aan hun portemonnee denken maar ook aan de wereld die ze achterlaten. En verdomme, we hebben gewone burgers nodig met het lef om tegen de stroom in te zwemmen, om in de modder en de stront te wroeten en er iets moois uit te laten groeien.

Want het komt goed, echt waar. Niet omdat God of Allah dat heeft beloofd - die liegen misschien wel net zo hard als Trump en zijn tech baronnen - maar omdat er altijd gewone mensen zijn geweest die hun kop boven het maaiveld uitstaken en riepen: "Nee, verdomme, dit pikken we niet!"

De Perfecte Storm is als de wilde oceaan die ik zo vaak zag op mijn verre reizen, woest en onberekenbaar. Maar zelfs na de ergste storm komt er een moment dat de wind gaat liggen, dat de golven bedaren, dat het licht door de wolken breekt en de wereld weer helder wordt. Een moment van adembenemende schoonheid en stilte, zo puur dat het je keel dichtknijpt.

Dat moment komt. Niet vanzelf, nee. We zullen ervoor moeten vechten, onze handen vuil maken, in de modder moeten graven. Maar het komt. En als het zover is, wil ik er bij zijn, met het zoute water nog op mijn lippen en de wind nog in mijn haren.