Een wereld waar welvaart ons niet verslindt, maar ons bindt.

We gaan het gewoon keihard maken, maar dan wel met een gehavende huid vol schrammen en een hartslag die je in je keel voelt kloppen. Het is nu of nooit. Want alleen als we collectief onze kop uit dat neoliberale zand trekken, die mouwen ontbloten en de hele economische blokkendoos met een schaterlach door de kamer flikkeren, kunnen we nog iets maken van dit verknipte schilderij. Zolang we blijven fluisteren dat het BBP ons enige gebod is, eeuwige groei onze god, en dit systeem een ongenaakbaar rund die niemand durft aan te pakken, ja, dan modderen we nog jaren door. Dit systeem dat ons heeft ingepakt met gouden linten, maar ondertussen onze wereld aan flarden trapt, als een dolle stier die alles platwalst. En niemand die het durft te zeggen – stel je voor dat de boven ons geplaatsten, moeten toegeven dat hun goddelijke geldmachine als een kapotte Ferrari de afgrond induikt, zonder ook maar één rem die nog werkt.

De wereld, een prachtige puinhoop
Onze natuur? Een herinnering die verschrompelt. De biodiversiteit? Die ligt aan een spalk met haar polsslag nauwelijks voelbaar. En de temperatuur? Die stijgt als bloed dat je tot je oren voelt komen. En wij? Wij hossen dat hele feest aan flarden, leeg, totdat er alleen nog smeulende resten achterblijven voor wie er na ons komen. En ondertussen is de kloof tussen rijk en arm een wond die maar dieper wordt. Die ene kleine club? Die lacht zich ziek. Dit is de toekomst, lezers. Of je ‘t nou leuk vindt of niet.

We zitten middenin de draaikolk
En dan die kantelpunten. Wetenschappers roepen met een rood waarschuwingslicht in hun ogen: "NU of NOOIT!” Het ijs smelt, de gletsjers zakken neer als vermoeide helden, en de permafrost? Die zucht zijn laatste adem uit. Maar er is nóg een kantelpunt, het echte kantelpunt: het moment dat de massa niet meer stil blijft zitten. Stel je voor, de mensen verenigen zich, verbrand hun verschillen, grijpen elkaars handen vast en zeggen: “Genoeg!” Een revolutie, niet met vuisten, maar met ogen die elkaar vinden, zoals het hoort.

De opstand, een fluistering die als een storm uitbreekt
En ja, die opstand komt, zoals regen op een hete dag. En ons financiële systeem? Dat valt als een rij dominostenen die allang op het wankelen stonden. Al die bubbels vol lucht, al die schuldbergen, die verdwijnen als een droom. En de rekening? Die schuiven we naar die club die hun geluk uit elke hoek wringt. Wat een feest, toch? Mensen die hun toekomst herpakken, niet met geweld, maar met een keiharde, voelbare lach.

Nieuw systeem, één dat leeft
We zitten midden in de wending, en niemand die het nog tegen kan houden. NGO’s, activisten, die stemmen die we vroeger wegwuifden als waanzin, staan op en pakken wat we achterlieten. Van de stervende biodiversiteit tot de smerige subsidies die de fossiele brandstoffen voedden – drie van de vier Nederlanders voelen het al. Dit is geen statistiekje, het is een golf die elk hart raakt. Een nieuwe economie, waarin iedereen meetelt en niet alleen die ene procent. Welvaart die leeft, en de rest kan de pot op.

Slimme koppen, prik die bubbel door
En laten we wel wezen, in de financiële sector zitten de hersenen. Messcherp, die lui daarboven. Slimme koppen die te lang hun gedachten hebben laten smelten door geld. Maar zelfs daar, zelfs daar beginnen er mensen door te krijgen dat het anders moet. Ze filosoferen, dromen, plannen, maar waarom horen we er zo verdomd weinig van? Verandering gebeurt eerst in stilte, zoals liefde die zich in je hart nestelt voor je ook maar door hebt wat je overkomt.

Burgerberaden: het volk neemt de teugels in handen
Dit is iets wat we allemaal moeten voelen, van boardrooms tot slaapkamers, van keukens tot parken. Burgerberaden zijn de kans om het anders te doen. Geef de mensen een stem, de mensen die op straat lopen, de mensen die dit leven echt voelen. Wie weet maken we zo wel een nieuwe wereld, zonder dat ranzige racisme, zonder die haat die de aarde laat branden. Tijd om de chaos voor te zijn en liefde te laten groeien als wilde bloemen in een tuin die iedereen toebehoort.

Luchtfietserij? Misschien. Maar wat gaan we anders doen?
Dus, liefste lezer, denk je nu dat dit allemaal luchtkastelen zijn, een droom die te mooi is om waar te zijn? Maar denk eens even: wat is het alternatief? Afwachten tot de wereld uiteenspat als een overvolle luchtballon? Tot de woede van de massa als een vulkaan uitbarst? Nee. Als we nu niet bewegen, sterft het voor onze ogen. Dit is de oproep aan iedereen die het voelt. Bouw met ons mee aan een wereld waar welvaart ons niet verslindt, maar ons bindt. Dit is het moment. Het is nu of nooit.